Mijn kindertijd
In mijn kindertijd had ik het best zwaar als kind zowel op school,thuissituatie als op straat.
"Mijn dagelijkse leven eenzaam? Nee hoor zo voel ik mij totaal niet,,
Een leven zonder kinderen waar ik nooit voor gekozen heb maar mijn pad is.
nu ik ouder wordt en bijna tegen de 40 aan loop ben ik meer bewust van de verandefing van mijn lichaam en de positieve en negatieve confrontaties die ik heb moeten ondergaan zoals het niet krijgen van kinderen en dat waarom ik ze niet krijg waar ik niet bewust voor heb gekozen toen der tijd maar nu dit jaar nogal in strijd zit met het doorgeven op je volgende genaratie en dat je eigen kind in je voetsporen zou kunnen treden is voor mij vergane glorie en die kijk op kinderen is verdwenen als sneeuw voor de zon omdat ik slim en verstandig wil zijn en niet kiezen voor een verkeerde man, ik heb geaccepteerd dat het leven zo loopt en dat het mijn pad is om niet de juiste partner te vinden, ook sta ik niet meer in de kinderen willen krijgen modus en ook al is het pijnlijk en confronterend het is beter zo en ik heb het geaccepteerd dat het zo moed zijn in het leven, ook merk ik zelf dat ik nu steeds dichter kom van de tijd waar elke vrouw mee te maken krijgt en dat is de overgang, het meest moeilijke en heftige periode wat een vrouw krijgt in haar leven en je een heel nieuwe fase in je leven moet ondergaan en dan merk je ook wel ja we gaan steeds meer naar de einde der tijden, meschien is er nog een sprankje hoop om ooit een kind te krijgen maar ik begin er niet zo maar aan en ben heel kritisch als het gaat om uitkiezen van de juiste partner waar ik een heel moeilijk mens in ben geworden maar wel heel verstandig en slim wat ook belangrijk is dan te moeten leven in een relatie die niet leuk is omdat er mensen je voor de gek houden en je er uiteindelijk achter komt en je bent zwanger en je moet leven met de situatie en het accepteren omdat je een kind met die persoon hebt dan denk ik bij mezelf: Wat ben ik blij dat ik een slimme jonge wijze vrouw heerlijk genieten met op haar zelf zijn en het contact en de relatie met moeder aarde dan denk je toch ook wel weer wat heb ik het getroffen om dit te mogen hebben en het leven in alle vrijheid en dat ik zo mooi kan omdenken🙏
In stilte vecht ik alleen
In stilte vecht ik alleen, deed ik dat alleen en nog steeds, ik heb een heel heftig verleden achter me gelaten en merk nog steeds dat ik de sporen uit het verleden met mij meedraag aangezien het verleden me heeft gemaakt van wie ik nu ben. Ik leef grotendeels zonder mijn ouders mijn leven rustig en alleen in vrede die ik vroeger niet had en soms nog steeds niet heb door allerlei factoren die er mee spelen zoals school, leerproces door alle ellende heeft dat invloed gehad op mijn leerproces ik liep daarxoor achter en ouders die uit elkaar gingen en waren gescheiden en tegelijk ook klasgenootjes die me pesten en me uitlachten als ik iets niet begreep aan lesstof in de 2de klas van de lagere school waarin ik wel hulp kreeg van Jug Marg Wever die probeerde me te helpen maar mijn hoofd wilde niet meewerken hellaas dus moest ik naar een andere school.
Hoe ik leef
Tot op de dag van vandaag deal ik nog dagelijkst met jeugd en kind trauma's op veel gebieden. Vroeger wilde ik zelfmoord plegen maar heb dit nooit gedurft maar wel altijd gedacht dit te willen. Heb soms geregeld de vraag in mijn hoofd: Wat doe ik hier? Op deze planeet? Waarom moet ik mega veel ellende door staan? Mijn leven was als kind een hel maar als ik in de natuur ben dan verdwijnen al mijn problemen omdat ik mag zijn wie ik ben en er gewoon mag zijn als mens, ook helpt de natuur mij en is therapie want alle ellende is verdwenen in mijn hoofd en voelt als een leeg boek dan een overvol boek waar ik ovetplrikkeld door raak in het dagelijkse leven.Ik ben het meeste gelukkig in de natuur daarom ben ik daar het liefste 24/7 in te vinden net zoals op vakantie in Gelderland, niets maakt mij zo gelukkig en het meeste gelukkig in de natuur. Ik kan persoonlijk niet tegen een stads leven zoals drukke steden, nee geef mij maar gesoon een mooi huis midden in het bos want daar voel ik mij het gelukkigst in en heb ik geen problemen meer met de trauma's waarmee ik mijn hele leven lang moet mee leren om gaan en het me ook aardig lukt alleen soms is het zwaar en heb ik van die dagen dat het minder gaat dan lach ik niet, heb ik ook niemand om mij heen in het dorp waarin ik leef waarmee ik praat of alleen maar hoi zeggen en verders vergeten ze je liever, nee de mensen hier zijn heel stug en heel erg op hun zelf, alleen mijn ouders heb ik waar ik op terug kan vallen en verders niemand zoals in de familie waar ik echt geaccepteerd voel zonder enige veroordeling. Verders nu ik in 2024 38 jaar ben ben ik trots op mezelf dat ik ondanks alles een zo goed mogelijk leven en bestaan lijd want ook al is het zwaar ik probeer er wat van te maken, ik doe zo nu en dan uitstapjes om me niet in een isolement te belanden of mezelf op te sluiten voor de buiten wereld en dat ik me opsluit in huis, nee dat wil ik niet, ik maak er ook al voel ik mij alleen staan in het dagelijkse leven en dan zeg ik: me against the world effect ondanks dat ik doe gewokn mijn ding gewokn wat ik leuk vind en gewoon zoals ik ben een sociaal lersoon die van gezelligheid houd en het ook op zoekt en er wat van het leven maakt ondanks dat het best confronterend is dat je er dagelijks alleen voor staat in het leven, sommige beschouwen het als eenzaamheid maar ik niet ik ben niets anders gewrnd om in eenzaamheid te leven maar ik heb nog gelukkig mijn ouders die zijn heel kostbaar voor mij en dat contact met hun koester ik nog elke dan omdat zei de laatste zijn in de familie waar ik nog echt contact mee heb en niemand anders in de familie die naar ons/mij om kijkt.
Hoe ik nu denk
Doordat je in aanraking komt met diverse problematiek en ik daar geen zin in heb want ik wil een vredig leven in harmonie zonder gedoe en ruzie is het voor mij heel makelijk in de keuze die ik voor mezelf heb gemaakt als het om denken gaat. Ik ben totaal niet bang om mensen te vetliezen want vroeger als kind heb ik zovaak mensen verloren zowel dierbare mensen als niet dierbare mensen en daar valt ook dierbare familie leden onder die problemen met elkaar hadden en ik tussen in zat, en niet te vergeten vriendinnen op een of andere manier heb ik iets en waar ik van verdenk is de vloek die ik tijdens mijn geboorte heb meegekregen dat die alles bepalend is voor mijn leven en ik steeds weer gedoe, gezeik, ruzie of mensen moet verliezen in mijn leven o.a. nu waar ik het over heb en dat zijn vriendinnen. Het is bij mij steeds weer een visieuze cirkel dat steeds rond gaat en het opniejw moet herbeleven zodat er weer dingen getriggerd worden zodat ik weer helemaal van voor af aan moet beginnen met het verwerken en moet los laten om weer de volgende dag vrolijk op te moeten staan.
Door dit al deze ervaringen ben ik heel hard geworden in manier van denken en denk alleen nog maar als het weer gebeurd dan ben ik er klaar mee ben het liever kwijt als rijk want zo ga je niet met elkaar om. Ik heb zoiets als er wat is zeg het me dan en praat er met me over dan zoeken we samen naar een oplossing dan dat het niet wordt gedaan en zeg het dan in me gezicht en niet via whatsapp of achter mijn rug om want over het algemeen voel ik deze dingen veilloos aan en houd ik rekening met wat gaat komen als het dan aan het licht komt.
Het heden
Toen ik een 10er was
Mijn 10er jaren waren verschrikkelijk vooral dat de tijd aankwam dat je van school af ging op je 13e ging je van groep 8 lagere school naar een andere hogere school, ik ging naar Lieven de Keyschool in Haarlem. Vanaf dag 1 op de Lieven de Keyschool was al een horror en laat staat want nog komen ging.
Dag 1 toen mijn school gegon klapte ik dicht en moest ik voor mijzelf een plekje vinden om mij veilig te voelen want wat ik op die vorige school had die heete Minister van der Leeuwen school en was een LOM school voor moeilijk lerende kinderen was dit ineens een hele omslag, dus ik moest allemaal vreemde kinderen zien en durfte helemaal niets, ik was op slot gezet en het enige wat ik voelde was ik moet hier weg en moet ergens zitten waar het fijn voelde, mijn hoofd schreeuwde en er gingen allerlei gedachtes door mijn hoofd waarin ik me totaal niet in kon vinden, nou ik heb het de komende 2 jaar geweten wat mij allemaal te wachten stond als puber.
Vanaf schooldag 1 ik werd al gepest zoals uitgelachen, ik kon niet voor mijzelf opkomen omdat ik me niet fijn voelde, ook had ik geen vriendinnen waren ook over het algemeen jongens die op die school zaten, ik herkende mij hier totaal niet in, ik ging van een diep dal naar de in de vast zitten in de put gevoel en ik kwam hier niet uit.
De eerste 2 jaar waren een horror ik was slachtoffer van elke dag de pesterijen en de hele klas ging mee, ik zat elke dag bij hun aan de tafel maar ik liet mij niet weg pesten ik bleef 2 jaar lang op die plek zitten om mijn broodjes te eten. Op een gegeven moment kreeg ik een beugel en ook daar werd ik mee gepest en om gepest omdat ik een speciaal ding in mijn mond moest zetten dagelijks zodat die onderste kaak naar voren groeide, ook had ik een buitenbord beugel en ook daar werd ik om gepest, naja eerste jaar sloeg om en ik had op een gegeven moment een andere zit plek gevonden waar ik voortaan zat en dat was op de trap, daar was het rustig en geen last van pesterijen, toen moest ik naar iemand om weekelijks mee te praten en daar kon ik geen oog contact mee maken in het begin want ik keek naar een ander punt, ik kon niemand meer aankijken in die tijd en wist ook nooit wat te zeggen want dat had ik mijzelf verleerd door de spanning en stres die er heerste.
Op een gegeven moment regelde die persoon waarmee ik weekelijks praate een gesprek aan met iemand die ik gezien had en daar kreeg ik uiteindelijk een vriendschap mee en kon ik in de pauzes bij staan of zitten maar nog ging dit niet goed omdat ik niet wist wat ik moest zeggen en een gesprek mee moest aan gaan maar langzamerhand kwam er wel verandering in. Ik ging met haar uiteindelijk een paar keer stappen in Hoofddorp en een aantal keer op Ameland, ik kreeg daar 2 vakantie liefdes 1 had het op een respectloze manier gedaan en de ander die ging pakken wat die pakken kan maar heb ik verders niets mee gedaan terwijl we elkaar wel zagen op Ameland, hij was de enigste in mijn leven tot nu 2024 waar ik echt verliefd op was geworden maar omdat hij met allemaal dames ging en merkte dat hij spelletjes speelde met mij heb ik er een einde aan gemaakt met het verbreken van het contact, het waren lastige tijden moest hem helemaal uit mijn hoofd krijgen.
Toen dat allemaal over was kreeg ik meer zin in het leven en heb ik mijzelf meer ontwikkeld in spreken en mezelf weer langzamerhand terug gevonden, tot ze op een dag mij weer gingen pesten en mijn mond open deed maar dat deed het erger maken ik ging in verzet ik vechte terug zelf nog iemand waarmee ik klaar was heb ik verf naar gegooit maar die reed ook normaal gesproken met mij en mijn moeder mee naar huis in de auto en was weer zo een pestkop uit Zandvoort waar ze allemaal zitfen overigens die pestkoppen in die tijd die werd boos dat er verf op zijn shirt zat omdat die mij bleef uitdagen daarna reed die oom niet meer mee maar in de tijd dat hij onaardig was tegen mij deed hij alleen aardig toen hij met ons mee reed naar Zandvoort vanaf school.
Toen ik in groep 2 zat van die school was het een nog heftiger jaar, zaten 2 meiden in de klas die samen mee deden met de klas met pesten tegen mij en werden zelfs vriendinnen van elkaar en ook hierin was de hele klas weer tegen mij alle dagen lang aan het pesten.Ik was toen 16 jaar maar ook had ik toen ook last van een meisje die op de school erachter zat, ze peste mij en ik kwam voor mezelf eindelijk op ze blijf door gaan tot ze me bedreigde op een dag en zelfs naar me toe kwam lopen en mij tegen het bushokje heel hard ging duwen, ik was overigens niet bang en ik had de moed om er wat op terug te zeggen zoals of ze het normaal vond wat ze deed. De volgende dag was een hele zwarte bladzeide uit de geschiedenis van die school die had heel veel met mij gedaan. Ik kwam uit school en liep van het school plein af om naar de bus te lopen, liepen 2 meiden achter mij aan en die rirpen nare opmerkingen over mijn broek ik reageerde er niet op en toen kwam er eentje voor mij rennend en blokkeerde mij en toen was het foute boel ze wilde mij in elkaar slaan, ik mijn rug tas afgedaan en het op een rennen gezet alleen verkeerde kant op ik rende naar de overkant van de auto weg richting de bus ik moest terug het schoolplein oprennen maar deed het niet ik was helemaal de weg kwijt op dat moment, toen kon ik niet meer verder rennen dus gaf er een mij een flinke klap zelfs mijn oor bloede en de amder hield mij vast, de hele school stond naar mij te kijken en lachte mij uit, niemand deed wat , alleen de juf kwam naar mij toe die nam mij mee terug de school in hellaas is er niemand op aangesproken op de school en kwamen ermee weg hellaas, ze adviseerde mij om met politie in gesprek te gaan naja zou toen erna nog wat over terug horen maar zelfs daar werd ik niet over terug geinformeerd, ik had wel dagelijks de angst dat het weer ging gebeuren bij het bushokje maar kreeg daar ook al geen hulp in voor die trauma maar uiteindelijk kwam het wel goed maar zal dit nooit vergeten. De volgende dag de klas gaf mij de schuld dat dit gebeurd was want ze maakte allemaal nare opmerkingen tegen mij aan de hand van wat er gebeurd was.
Mijn baby tijd
Hellaas kan ik hier nog weinig over vertellen maar wat ik wel weet is dat mijn ouders nog samen waren maar mijn moeder het niet makelijk had met mijn biologische vader omdat ze er deels alleen voor stond met de opvoeding.
